Saan Ka Ba Patutungo?

Isang umaga habang ako ay nasa harap ng hapag-kainan na humihigop ng mainit na kape at kumakain ng bagong lutong pan de sal ay bigla kong narinig ang sigawan sa kabilang bahay. Hindi ko naman gawaing makinig at makiusyoso, subalit nung pagkakataong iyon, hindi ko sinasadyang mapakinggan ang malinaw na boses ng isang galit na nanay habang sinisermunan ang kanyang anak na lalaki upang pumasok lamang sa paaralan.

"Napakawalang kwenta mong bata ka! Puro barkada at bisyo ang inaatupag mo! Hindi namin pinupulot sa kalsada ang ginagastos namin sa pag-aaral mo! Anong akala mo sa amin? Tiga-luwal lang ng pera pambisyo mo? Palibhasa wala kang iniisip na responsibilidad!" Iyan at higit pa ang binitiwan ng isang ina isang maganda sanang umaga para sa kanila.

Hindi na bago ang mga eksenang ito. Kung tutuusin wala pa ito sa mga nasaksihan ko. Hindi ito dapat maging tampulan ng panunukso at kahihiyan sapagkat ipinapakita lamang dito na malaki ang inaasahan ng mga magulang sa kanilang mga anak. Pag-asang unti-unting nawawala bunsod ng napakaraming elemento sa paligid dala ng mga pagbabago sa ating panahon.

Karamihan sa mga magulang ay iginagapang ang kanilang mga anak upang makapagtapos ng pag-aaral, para maabot ng mga ito ang kanilang mga pangarap. Ninanais nilang maging makabuluhan ang mga anak nila sa pagpapabuti ng kanilang mga sarili, pamilya at maging ng sa ating lipunan. Hangarin ng mga ito na maging mahalagang sangkap ang kanilang mga anak sa pag-unlad ng kanilang pamumuhay at pati na din ng sa bayan.

Subalit nasaan na nga ba ang mga kabataang minsan ay tinagurian ding pag-asa ng ating dakilang si Gat. Jose Rizal? Sila ba ang mga kabataang nagpapayaman sa mga negosyanteng nagma-may-ari ng mga video-han, ng mga computer shop na napakaraming computer games, ng mga bilyaran, at iba pang mga katulad na libangan? Sila ba ang mga kabataang pumupuno sa mga bar sa Malate at sa Libis? Sila ba ang mga kabataang maagang namulat sa mga bisyong tulad ng sigarilyo, ng alak at ng droga? Sila ba ang mga kabataang nabulag sa tawag ng laman at kahalayan?

Noong kabataan ko, masasabi kong hindi ko alam. Sino ba naman ako upang magmalinis at humusga sa mga kabataan? Inaamin kong ako man ay may mga kahinaan at pagkukulang. Ako man ay maaring nakasama din nila sa kung saan man ako itahak ng aking mga paa, sa kung saang lugar bumaling ang aking paningin. Tunay ngang nakalilibang ang mga ganoong uri ng gawain. Tunay ngang kakaibang damdamin at karanasan ang makukuha mula sa mga ito. Sino ba naman ako para tumanggi? Ano nga ba ang kaibahan ko sa kanila?

Muli, naalala ko ang galit ngunit malungkot na tinig ng isang ina ng umagang iyon. Pumasok din sa aking isipan ang pagod na mukha ng aking sariling mga magulang mula sa maghapong paghahanap-buhay, upang ako ay makapagtapos, makapag-aral ang aking kapatid at makaraos sa bawat araw. At sino din ba naman ako para saktan sila? Sino ako para biguin ang kanilang pag-asa kapalit ng mga panandaliang kasiyahang inihain sa aking harapan ng aking mapaghamong kapaligiran?

Sadya ngang napakahirap sumunod sa tuwid at balanseng panuntunang inilaan upang tayo'y maging mabuti. Napakakipot ng landas patungo sa katuparan ng magagandang pangarap, ng mga taong malaki ang pagtitiwala at pag-asa sa atin. Samantalang, 'di hamak na nakaaakit naman ang daang tinatahak ng nakararami. Napakalawak, napakadali ng paglalakbay. Subalit lahat ng pumiling tumahak sa landas na iyon ay pawang nangagsiligaw at nawalan ng tiyak na patutunguhan.

Maaari ngang pareho lang ako sa mga kabataan ngayon at wala akong ipinag-iba sa karamihan. Ngunit, ayokong maligaw at mawala. Ayokong lumuha ang mga taong nagmamahal at umaasa sa akin. Ayokong biguin ang aking mga magulang. Ayokong ikahiya ng aking bayan.

At sa pagitan ng pagtitiis o kasiyahan, ng pagsisikap o paglilibang, ng tama o mali, isa lang ang maaaring magwagi. Tulad ko, ikaw lamang, ang maaaring pumili. Kung saan ka patutungo, ikaw pa rin ang siyang magpapasya. At nawa'y sa bawat kapasyahan ay isaalang-alang, na ikaw pa rin ang pag-asa ng bayan.

Nais Ko'y Magsulat

Kagustuhan ko'y magsulat, ako ngayo'y nakatitig
Nakatitig sa kawalan, ako'y nag-iisip
Nag-iisip ng salita, laman ng puso't isipan
Isipan na lumulutang, 'di makamit ang kagustuhan

Kagustuhan ko'y magsulat, nais ipahayag ang damdamin
Damdamin ng taong madaming inililihim
Inililihim ang sakit, pilit pinagtitiisan
Pinagtitiisan ang lahat, masunod lang ang kagustuhan

Kagustuhan ko'y magsulat, hangarin ng isang hangal
Hangal na tulad ko, di inaalintana ang sagabal
Sagabal na nagpapablangko ng kaisipan
Kaisipan na kailangan upang makamtan ang kagustuhan

Kagustuhan ko'y magsulat, ako'y kanyang alipin
Alipin na ninanais na talento'y maangkin
Maangkin ang husay ng mga hinahangaan
Hinahangaan na siyang inspirasyon sa nauudlot na kagustuhan

Just a Panaginip

image credit to 16minuteslate of Symbianize.com

All this time, ako ay naghihintay
To find true love na walang kapantay
I promise to be faithful, lahat ay iaalay
That I will cherish her, kahit pa habambuhay

I want to hear ang maganda mong tinig
I want to see ang mga mata mong nakakaakit
I want to feel ang paghawak sa kamay mo nang mahigpit
It seems so simple ngunit kasawian ang sinasapit

Where to find you, oh aking sinta?
I've been longing for you, magpakita na sana
We haven't met yet pero ikaw ba'y maniniwala
That I saw you in my dreams, na tayo'y magkasama

We are in a park, sa sikat na Luneta
Holding each others hands kahit pa may makakita
Very romantic scene na parang sa pelikula
Sitting on a bench na daig pa sila John Lloyd at Sarah

I don't want to end ang masarap na pakiramdam
This intimate moment na hatid sa akin'y kaligayahan
But I have to face ang katotohanan
That you're just in my dream at hanggang doon na lamang.

Siguro

Gusto ko
Gusto ko
Gusto ko sanang
Sabihin sa iyo
Pero paano
Paano
Pag malapit ka'y
Nauutal ako
Nahihiya
Tumitiklop
Nawawala bigla ang sasabihin ko

"May ka-partner ka na? Pwede bang tayo na lang?" Ang tanong na biglang bumulaga sa akin. We are asked to have a partner para sa project sa Programming. "O-oo! Si-sige!", ang tanging nasabi ko. Ako nga pala si Nico. Transferee kasi ako at wala pa masyadong kakilala. Sino ba naman ako para tumanggi sa isang katulad niya. Maganda, mukhang mabait at may nakakaakit na ngiti, mga ngiting tila nagpahinto ng oras ko sa mga sandaling iyon.

Bago pa man din matapos ang klase, biglang may kung anong tumulak sa akin, "Pe-pwede ko bang makuha number mo? Uhm, pa-para ma-contact kita para sa p-project." Kakaibang kaba ang aking nadama. Halos hindi ako makatingin ng diretso sa kanya. Agad siyang pumilas ng papel, nilagay ang number niya kasama ng pangalan niya. Nginitian niya lang ako at binigay ito sa akin. Agad ko naman itong kinuha at nagmadaling lumabas ng pinto. Sobra ang hiyang naramdaman ko, pero masaya na may kaibigan na din akong matatawag.

Ang nakikita ko lang
Ay ang mukha mo
Lahat sa paligid ko
Ay naglalaho

Sa tuwing makakasalubong ko siya, sa tuwing nasisilayan ko ang maamo niyang mukha, ang kanyang maningning na mga mata at ang pamatay niyang ngiti, nanghihina ako. Gusto ko sanang itanong sa kanya kung may lahi ba siyang mahikero, dahil sa tuwing nakikita ko siya, nawawala ang mga tao sa paligid niya. Pero heto ako, natotorpe. Ang tanging nasasabi ko lang ay 'Hi', sabay yuko at alis. Naiinis na ako sa sarili ko.

Binigyan ko siya ng regalo. Tinanong niya kung para saan ito. Nasabi ko lang na pasasalamat dahil sa pagiging magkaibigan namin at partner ko din kasi siya. Natuwa siya sa simpleng bookmark na may nakadikit ng Teddy Bear.

Siguro'y umiibig
Kahit di mo pinapansin
Magtitiis na lang ako
Magbabakasakaling
Ika'y mapatingin
Kahit sa panaginip
Ikaw lang
Ang aking hinihiling
Sa bawat ngiti mo
Sa panaginip ko
Parang ayaw ko nang magising

Siguro tinamaan na ako sa kanya. Ang bilis ng tibok na aking puso sa tuwing magkasama kami. Pinagpapawisan kahit malamig sa classroom. Parang may kung anong kuryente ang dumadaloy sa aking katawan kapag magkausap kami.

Paano ko nga ba sasabihin ang aking nadarama? Paano ko ba magawang magtapat kung sa tuwing kaming dalawa lang ang magkasama, hindi ko siya magawang kausapin ng harapan. Natatameme ako. Ewan ko ba.

Samu't-saring kantyaw ang inaabot ko sa mga kaibigan ko. Sinasabing humanap na lang daw ako ng iba dahil na din sa katorpehan ko. Hindi man siya maganda sa paningin ng iba, pero para sa akin, isa siyang prinsesa. Kahit mahirap itago ang nararamdaman ko, basta para sa kanya, gagawin ko. Ayaw kong mawala ang pagkakaibigang meron kami.

"Ayaw kong mawala siya!"

Ayaw ko
Ayaw ko
Ayaw ko sanang magmukhang tanga sa'yo
Pero nalilito
Nalilito
Pag sasabihin ay nagbubuhol ang dila ko
At tulala na lang sa'yo
Ano ba naman bakit lagi na lang ganito

Kung tungkol sa project namin, nakakapagsalita ako, pero hindi ko magawang tumingin sa kanya ng diretso. Nakatitig lang akong maigi sa monitor habang nagta-type para sa program project namin. May excuse ako sa panginginig ng mga kamay ko habang nagta-type, dahil akala niyang dahil sa lamig ng air-con. Ang hindi niya alam, dahil 'yun sa kanya, dahil ayaw kong mapahiya sa kanya.

One time, akala ko matapang na ako. Mag-isa siya sa library, nagbabasa. Naglakas-loob ako na magtapat sa kanya. I quickly approached her, pero nung tumingin na siya sa akin, natulala na naman ako. Dahil na din sa hindi ko alam ang sasabihin, dali-dali akong lumabas ng library, without saying a word on her.

"Bakit ba kasi napakatorpe ko?!"

Parang wala nang mangyayari sa nadarama
Sa bawat araw parang lalong lumalala
Bakit ba sa'yo hindi pa rin ako nagsasawa
Aasa na lang
Kahit sa pangarap lang

Foundation week na. Madaming pakulo ang mga estudyante at mga professors. Buti na lang walang klase. Pahinga sa loob ng 5 araw.

Second day ng foundation week. Bigla ko siyang nakita. Walang sabi-sabi ay hinawakan niya ang kamay ko at bigla akong niyaya sa mga pakulo sa University namin.

"Alam mo ba 'yung Pinoy Henyo?", tanong niya sa akin.

"Hm, Oo, medyo, bakit?"

"Ganun ba, tamang-tama, kasali tayo, ikaw ang partner ko!", sagot naman niya.

Pinoy Henyo? Paano nga ba 'yun? Bihira ko lang mapanood sa TV 'yun. Sana madali lang ang salitang mabunot namin. Agad-agad ay tinawag na kami dahil kami na ang maglalaro. Hinatak na naman niya ako at agad-agad naman akong sumama.

Bumunot siya at napiling ako ang magtatanong.

"Bahala na nga..."

"You guys have 2 minutes and go!"

Ako: "Tao ba 'to?"

Siya: "Oo!"

Ako: "Sikat ba 'to? Artista ba?"

Siya: "Oo, Oo!"

Bigla akong natahimik. Heto lang ang nakikita kong paraan para magtanong sa kanya.

*Breathe in, breathe out!*

Kahit umiibig
Kahit 'di mo pinapansin
Magtitiis na lang ako
Magbabakasakaling
Ika'y mapatingin
Kahit sa panaginip
Ikaw lang
Ang aking hinihiling
Sa bawat ngiti mo
Sa panaginip ko
Parang ayaw ko nang magising

Ako: "Simula pa ng makilala kita, nahulog na ako sa'yo. Hindi ko maipaliwanag kung paano pero Angelou, m-mahal kita!"

Nagsimulang maghiyawan ang mga nanonood. Lalo akong kinabahan, pero nandito na ako! Wala ng urungan 'to!

Ako: "A-Angelou, mahal mo din ba ako?"

Hindi siya umiimik. Nagulat sa mga sinabi ko. Akmang aalis na ako sa pagkapahiya ng biglang...

"Oo Nico, mahal din kita! Ikaw lang naman ang hinihintay ko e!", sabay ng pamumula ng kanyang pisngi.

"Gumraduate ka na din sa Torpe Academy!", sigaw ng mga kaibigan ko habang nagtatawanan at nagpapalakpakan.

Abot langit na ang aking pasasalamat pero...

Teacher: Mr. Nico Avila, What are the codes needed to run the Program?

Naku! Lagot na! Nananaginip na naman ako ng gising! 

Pool

Masayang-masaya ang mag-asawa na sa loob ng tatlong taong pinagsamahan nila ay nagbunga na ang kanilang pagmamahalan. Sa kabila ng hirap at pagtitiis sa sakit na nadarama ay naisilang na ni Rebecca ang kanyang unang anak. Ngunit, sa hindi inaasahang bagay, naglaho ang guhit ng ngiti mula sa mukha ni Filemon.

"Uuurrggghhhh!", ang bulalas ni Rebecca. Makikita sa mukha ni Rebecca ang halong hirap at tuwa habang umiiri. Nananabik na itong makita ang kanyang unang anak.

Sa labas naman ng delivery room ay ang hindi mapakaling si Filemon, ang asawa ni Rebecca. Halos lahat na ata ng santo ay kanyang nadasalan. Halos mahilo na din ang mga nakatingin sa kanya dahil kanina pa siya palakad-lakad. Hindi manatili sa iisang lugar. Gulong-gulo na ang kanyang pag-iisip. Ngunit kahit ganito ang kanyang nadarama, mapapansin ding nasasabik na itong makita ang kanyang unang anak.

"Misis, konti na lang, konting tiis na lang!", ang sabi ng doktor. Sinusunod naman ni Rebecca ang utos sa kanya ng doktor, mula sa paghinga hanggang sa pag-iri. Kahit na nagsisigaw ang ginang ay nagpupumilit itong makamit ang tagumpay, ang mailabas ang anak mula sa sinapupunan.

At sa pamamagitan ng isang matinding pag-iri ay nailabas ng tuluyan ang kanyang anak. Hapong-hapo naman ang katawan ni Rebecca at agad na itong nagpahinga.

Sa pagbukas ng pinto ng delivery room ay biglang naglapitan ang mga kaanak at kasambahay ni Rebecca, at sumalubong naman sa doktor ang kanyang kabiyak.

"Congrats po Sir! Tagumpay pong naisilang ang inyong anak na babae!", ang malugod na pagbati ng doktor sa bagong ama. Abot tenga naman ang ngiti ni Filemon. Nagtatalon ito sa tuwa at napayakap sa mga kaanak nito. Dahil na din sa excitement nito ay nagpumilit na makita ang anak. Pinayagan naman ito ng doktor matapos na mapunasan ang dugo sa sanggol at magawa ang pagsusuri dito.

"Nurse? Si-siya ba ang anak ko?!", ang laking pagtataka ng ama. Tumango naman ang nurse at iniabot sa kanya ang anak. Hindi nito magawang kunin ang anak. Bigla itong tumakbo palayo. Hindi nito matanggap ang hitsura ng anak, na may bingot, maliit ang kaliwang tenga, at may diperensya sa binti.

Nang magkamalay si Rebecca, agad nitong hinanap ang anak niya. Agad din namang kinuha ng nurse ang sanggol at iniabot sa kanya. Sa kabila ng hitsura nito ay tinanggap niya ang anak ng buong buo. Pinangalan niya ang anak na Maria. Buong sigla nitong ipinaghele ang anak, at nagbigay pasalamat sa Maykapal.

Pitong taon na ang lumipas at hindi pa din matanggap ni Filemon ang kanyang anak. Kahit anong gawing lambing at kabutihan sa ama ay binabalewala lang siya nito. Kahit na nakakaangat sila sa buhay ay hindi nito mapapalitan ang kakulangan ng ama sa kanyang anak.

Ginagawa naman ni Rebecca ang lahat para maging masaya ang anak, ngunit hindi pa din sapat para maramdaman ni Maria na kumpleto siya. Nananabik pa din ang bata sa kalinga ng kanyang ama na binubuhos ang oras sa trabaho. Kapag umuuwi ang ama nito ay dumidiretso na agad sa kwarto para matulog. Kahit kay Rebecca ay tila nawawalan na ito ng oras.

Minsan ay naglalaro mag-isa si Maria sa tabi ng pool. Nataon kasing wala ang kanyang yaya. Nagbababad na naman kasi ito sa telepono kausap ang nobyong nasa kabilang subdivision. Biglang lumakas ang ihip ng hangin at sa pagkakataong ito ay natabig nito ang manika sa pool. Pinilit nitong abutin ang laruan, at dahil sa madulas na sahig ay nahulog ang bata sa swimming pool. Nagpupumiglas ang bata. Hindi ito marunong lumangoy. Naghahabol ng hininga. Naghahanap ng makakapitan.

Tyempo na nandoon ang ama nito na si Filemon, pero kahit nalulunod na ang anak nito ay nanatili ito sa kanyang kinatatayuan sa 'di kalayuan. Kahit na kinakapos na ng hininga ang bata ay hindi nito nagawang lapitan para saklolohan ang sariling anak. At dahil na din sa walang makapitan, tuluyang nalunod si Maria. Matapos ang tatlumpung minuto ay nakita ng yaya nito ang walang buhay na bata. Nagsisigaw ito at agad na nakakuha ng atensyon.

Huli na para isugod pa sa ospital. Binawian na ito ng buhay. Tanging ang payapang tubig lamang ng swimming pool ang naging testigo sa pangyayari.

Masakit para sa karamihan ang pagkawala ni Maria. Kahit hindi normal ang pangangatawan nito ay may busilak naman itong kalooban. Magiliw, masayahin at mabait.

Agad na ibinurol ang bata. Nagsipuntahan ang mga kaanak nila at nakiramay. Hindi man matanggap ng inang si Rebecca ang pangyayari, pinilit nitong maging matatag dahil alam nitong dito mapapayapa ang kaluluwa ng anak. Pinilit niyang buhatin ang sarili. Ngunit kahit anong tatag ang kanyang pinakita, pagsilip niya sa kabaong ng anak ay bumuhos ang mga luha nito. Ang lungkot na hindi pa niya nararamdaman sa buong buhay niya. Ang mga luha nito'y pumatak sa salamin ng kabaong ng anak. Nagsisigaw ito. Naghihinagpis.

Dahil sa pakitang-tao ay lumapit si Filemon sa anak. Pinagmasdan ang mukha ng bata. Bumulong ito at sinabing, "Mabuti naman at wala ka na. Matahimik ka na sana." Agad siyang kinilabutan ng mapansin ang mga tumulong luha mula sa mga mata ni Maria.

Dahil sa nakita'y agad itong tumungo sa banyo. Naghilamos ito ng naghilamos. Ang bawat patak ng tubig ay dumadaloy sa natatakot na mukha nito. Ngunit sa pagharap nito sa salamin ay nakita niya ang anak na malungkot na nakatingin sa kanya, na tila naghahanap pa din ng kalinga. Agad nitong pinagmumura ang nakita at tumakbo palayo.

Makalipas ang tatlong taon ay natanggap na ng pamilya ang pagkawala ni Maria at muli silang nabiyayaan ng isang anak. Sa pagkakataong ito, isang napakagandang babae ang naging bunga ng kanilang pagsasama. Nanumbalik ang saya ni Rebecca. Abot langit na pasasalamat naman ni Filemon dahil sa tanggap na tanggap nito ang bagong anak. Ibinuhos nilang mag-asawa ang kanilang pagmamahal sa anak na si Anna. Lahat ng naisin nito ay kanilang sinusunod. Ngunit sa kabila ng lahat ng luho sa mundo ay nanatiling mabait ang bata. Magiliw ito at masiyahin. Kahit sa munting bagay ay masaya na ito.

Dumating ang ika-pitong kaarawan ni Anna. Lahat ay abala sa paghahanda. Si Anna naman ay naglalaro sa tabi ng swimming pool. Napansin ni Filemon na nag-iisa ang anak. Agad niya itong nilapitan.

"Anak, bakit naman mag-isa ka dito? Ayaw mo bang sumama sa paghahanda sa kaarawan mo?", ang tanong ng ama nito.

"Okay lang po ako Dad. Gusto ko po dito kasi payapa. Ramdam ko din po ang simoy ng hangin at lamig na nanggagaling sa pool", sagot ni Anna.

Inilabas ni Filemon ang kwintas na regalo nito sa bata. Agad naman niya itong isinuot sa leeg nito.

"Nagustuhan mo ba anak?"

"Opo naman Dad! Ang ganda! Salamat po!", sabay halik sa pisngi ng ama.

Matapos na mapagmasdan ang kwintas ay bumalik sa pagkakatitig sa swimming pool ang bata. Naaaninag ang bakas ng lungkot sa mga mata nito.

"Anak, ayos ka lang ba?"

"Hm, Dad, may itatanong sana ako."

"Ano 'yun anak?", ang nagtatakang tanong ng ama.

"Maganda po ba ako?"

"Oo naman anak. Pareho kayong maganda ng Mommy Rebecca mo. Kayo ang pinakamagagandang babae sa mundo!"

Hindi inaasahan ni Filemon na may lungkot na itinatago ang anak. Pinilit niyang malaman ang nararamdaman ng anak. Kung may sakit ba ito? May nakaaway na kaibigan? May nawalang laruan? Nagugutom?

Bigla na lang nagsalita si Anna at sinabing, "Dad, 'di ba po maganda ako? Ngayon po ba, kung sakaling mahulog po ako sa swimming pool, hahayaan mo din po ba akong malunod at mamatay tulad noon?"

Emotionally

For the past 25 years of my life, I've only written two short stories. It's not for lack of imagination though. My head is always bursting with ideas to write about. My failure---if you can call it that---can be more attributed to damage control. And conscience. It always boils down to conscience. You see, I do not like writing for the simple fact that if I begin to write, I will have to kill.

Well, many praised my works. The stories were published in a distinguished magazine, and I gained popularity. It also gave me fortune. With the help of my works and my savings, I now have my own house, my own car, my own business. What a simple life!

But yet, I ain't going to say that I'm happy. I have kept this secret in me, that deep inside, conscience is killing me. And yes, it still does up to now.

Long time ago, while I was walking in the park, I saw a couple arguing. I saw how the lady reacts when she found out that the man of her dreams is being caressed by another woman. I pity the girl. The man left her weeping. I have done nothing to help.

I felt the urge to write. I wanted to express what I felt towards the incident I witnessed. But when I sat down, holding my pen, my mind became blank. I tried to focus on what I'm doing, but still, I can't begin what I wanted to write. It seemed that something was missing.

Out of nowhere, I heard a voice. A voice that pushed me to do something. A voice that told me what to do. No matter how I tried to ignore it, it kept on coming and coming to me. I needed to obey it. Otherwise, it will keep bothering me.

I'm in a relationship at that time with someone I've loved for five years. We are on a steady relationship but that voice kept bothering me. That voice kept on whispering in my ears. That voice commanded me to break up with her, for her to suffer the same scenario I saw in the park. I was forced to be with another girl. I was forced to break her heart. I saw how she cried in front of me. How she was hurt, as if it's her worst nightmare.

I myself was hurt. I wanted to undo what I've done, but it was too late.

After what I've done, I finished my first short story. I've recalled every single detail that I've done to my ex-girlfriend. I've remembered how she was hurt. The story is about a man who had cheated her long time girlfriend, and realized that he had done the biggest mistake of his life. I named the story as "Breaking Up Isn't an Option".

One Sunday morning, I suddenly felt like making up with her. I tried to talk to her but she refused. I even tried to call her up, or even texted her, but I received no reply. That same day, her grandmother saw her in the bathroom, dead. She committed suicide.

I know that she didn't kill herself. I did. Yes! You heard me right! I broke her heart, I made her cry, I cheated on her! I killed her emotionally! It's too late for me to apologize!

Since then, there were now two voices whispering on me. I didn't know what to do! It keeps bothering me! Day and night! I hardly get enough sleep.

I wanted to release my anger towards these voices. I grabbed my pen and tried to write, but I wrote nothing. The first thing that came to my mind was to confront my father.

I went to my parents house to visit them, but because I'm not in good terms with my father, he refused to let me in. Instead of asking forgiveness, I bragged on him. Harsh words came from my mouth. I even cursed him for treating me that way.

Three days after that incident, my father had a heart attack. I rushed to that hospital but it was too late for me to talk to him. He already passed away. I felt the pain. Tears came from my eyes. Deep inside my heart, I reminisced the good old days we had when I was little. He didn't deserve to be treated the way I treated him.

I know that my father didn't die because of his age, but because he was hurt for my actions. I mistreated him. I disrespected my father. I've killed him emotionally.

After the death of my father, another voice bothered me. There were now three voices whispering. I felt lonely. I felt alone.

I sat down on my table, grabbed my pen, and began to write. I wrote a short story about a man who mistreated his father. A man, who was raised good and had all the love in the world, disrespected and cursed his own father. I named the story as "What Have I Done to You, Father?".

I wanted the world to know what I've done, so I seek every help to find someone that can help me publish my works. A known magazine owner read my stories, and felt the emotion that have captivated his heart. He accepted my offer and published my works. The stories gained positive feedbacks, and in return, the owner of the magazine paid me for it.

For the past 25 years of my life, everyone thinks that I'm happy, and living the life I've always wanted, but deep inside, those voices, those voices that whisper to my ears, are not just voices, but the conscience that keeps on killing me. This is now my third story, and because you have now learned my secret for my published works, please kill me now, emotionally!

Bitter Truth

I need you then
I don't need you now
I'm happy and drowning in laughter
It's your time to suffer!

You broke my heart, left me in pain
Now it's your turn to wait in vain
You left me soaking under the rain
I've now realized that your lost is my gain!

You are the superlative of bad
Your qualities I couldn't brag about
Your traits are all crap
I could not believe I fell for you so hard!

What we had was all lie
I'm glad we already said goodbye
When you went away I didn't even cry
All I said was 'I wasted much time, oh my!'

We'll never be good together
That's a fact you have to remember
I doubt you'd ever find someone better
I curse you to be miserable forever!